Maja Obradović Isčitavanje groteskne telesnosti Maja Obradović (1983) diplomirala je najpre u Školi za dizajn kao student generacije, Odsek tekstil (2000/2001), potom na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, Odsek slikarstvo, kod prof. Jovana Sivačkog (2006/2007) sa prosečnom ocenom 10, i kod istog mentora upisala postdiplomske studije. Bila je stipendista Fondacije za mlade talente od 2004/2005. Laureat je Nagrade za crtež iz fonda „Vladimir Veličković“ i Art stipendium Kunstlerhaus Schloss Balmoral, Bad Ems, Nemačka (2008), Velike nagrade „Rista i Beta Vukanović, slikari“ (2006/2007), Specijalne nagrade knjižare-komision „Talent“ FLU Beograd (2006/2007), Nagrade XIV bijenala studentskog crteža Srbije, Dom kulture Studentski grad (2006/2007), i Nagrade XIII beogradske mini-art scene, Galerija „Singidunum“, Beograd (2004/2005), Nagrade za slikarstvo „Ljubica Sokić, slikar i profesor ALU“, FLU Beograd. Samostalno je izlagala u Beogradu („Haos“, Zadužbina Ilije M. Kolarca, Dom omladine i FLU) i u Nemačkoj (Balmoral, Bad Ems), kao i na brojnim grupnim izložbama. Član je ULUS-a od 2008. godine.

Mario Maskareli, slikar i grafičar ( 1918 - 1996 ). NJegovi radovi nalaze se u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, Galeriji likovne umetnosti Poklon zbirka Rajka Mamuzića u Novom Sadu, Umetničkom muzeju Crne Gore na Cetinju, galeriji Grafički kolektiv u Beogradu i na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, kao i drugim javnimi privatnim kolekcijama.

Od prvog crteža do velikih kompozicija na platnu, jasno je da je Mihailo Đokivić Tikalo jedan od najznačajnih slikara, koje su se, u drugoj polovini prošlog veka borili za novi i nesvakidašnje, za energični proboj fantastike i ezoterije, nadrealnog i neobjašnjivog u likovni izraz i "intimnu priču" platna.Optimistične prirode,slobodan u umetničkom i ličnom izrazu,smeo u spajanju nesvakidašnjih motiva, Mihailo Đoković Tikalo je slikar čiji je put išao neobičnim pravcem. Umesto slikarstva započeo je studije istorije umetnosti u Beogradu, koje ubrzo napušta da bi se našao u klasi Rajka Nikolića naAkademiji za primenjenu umetnost. U toj klasi je i diplomirao 1968. godine. U Bevervajku, u Holandiji, 1971.godine održao je svoju prvu samostalnu izložbu, a narednih nekoliko godina gostovao je i u drugim gradovima u ovoj zemlji. U Amsterdamu je njegova postavka predstavljena 1974, a u Bonu 1978. godine. Izlagao je i u svim velikim gradovima u svojoj zemlji, a u Beogradu, u periodu od 1981. do 1993, održao je čak pet samostalnih izložbi. Bio je gost i na grupnim izložbama, a među brojnim svetskim metropolama u kojima je ovim putem prestavljen, svakako treba pomenuti MontrealRoterdam, Štugart, Ženevu. Učestvovao je na Festivalu naučne fantastike u Beogradu 1985. godine, kao i na Oktobarskom salonu 1987. Sve u svemu, Tikalo ostaje slikar čija dela izmiču strogo definisanim tumačenjem i racionalnom raščlanjivanju. On je slikar jednog posebnog, aparatnog sveta, sveta koji ima sopstvenu unutrašnju dinamiku, simboliku i moć koja se izliva i zahteva svakog posmatrača.

Milan Tucović je rođen 1965. godine u Požegi, Srbija. Diplomirao je vajarstvo na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu, 1991. godine. Izlagao je na više grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Živi i radi u Beogradu, Srbija. Slikarstvo Milana Tucovića drži se bez provokacije i bez ustupka malo po strani od halabuke našeg vremena, verovatno da bi ostao u vezi sa suštinskim. Ono sledi svoj put na njemu sabirajući odjeke našeg meteža kojeg pokušava, skromno i sisciplinovano, ponovo da dovede u red. Njegov osjećaj za prisustvo bića i stavi u kojima istovremeno vidi i ono pojavno i ono nešto više od pojavnog upućujena onu čistotu pogleda, skrušenost i zadivljenost svetom jednog Franje Asiškog. Najuspešnija dela, zreloodsanjana, ako se tako može reći, uspostavljaju neslućene svetove koje zaustavljaju i beleže zbog nas ostalih koji njima tek prolazimo. Oslanjaju se na čestitost jednog sigurnog crteža, istaknutog suzdržanom gamom boja Tucovića - vajara, gde je ona podređena formi suptilne i svedene harmoničnosti koja se postupno otkriva. Ipak, delo Milana Tucovića ne izmiče svome dobu, s promišljenom distancom, ono sa svojim vremenom deli njegovi nasilje i jegova pitanja. Tucovićev univerzum ima svoje zakone, svoju konstrukciju u obliku galerije portreta i čuva se sveg suvišnog - to je univerzum ponekad svedene, stroge pozadine na kojoj se još snažnije ističu malobrojni predmet, sa likovima koji se tvrdoglavo iznova pojavljuju. Tucovićeve slike-slagalice često ispitujru elemente ili boje: bočice sa pigmentima podsećaju nas na oglede sa uzorcima sveta, a i na male radionice retkosti u kojima se krišom spravljaju eliksiri i sublimati.

Milan Blanuša ( 1943 ) diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti, Odsek slikarstvo, u klasi prof. Ljubice Sokić ( 1967 ), a postdiplomske studije završio na Državnoj visokoj školi za likovne umetnosti u Braunšvajgu ( 1971 ). Član je ULUS-a od 1973.. Asistent za slikanje i crtanje na Akademiji umetnosti u Novom Sadu postao je 1976. Specjalizirao je grafiku na Državnoj visokoj školi za likovne umetnosti u Frankfurtu na Majni (1978). Od 1999. do 2004. radio je kao redovni profesor Fakulteta likovnih zumetnosti na Cetinju. Danas je redovni profesor Akademije umetnostiu Novom Sadu. Laureat je Nagrade Oktobarskog salona za slikarstvo ( 1978 ), Prve nagrade za crtež na 14. bijenalu mediteranskih zemalja u Aleksandriji ( 1982 ), " Zlatne palet" ULUS-a (1992), Politikine nagrade (2000), "Velikog pečata" Grafičkog kolektiva, Beograd (2001), Nagrade " Sava Šumanović", Novi Sad (2005).... Izlagao je u Braunšvajgu, Beogradu, Novom Sadu, Kelnu, Zrenjaninu, Somboru, Kopru... kao i na brojnim grupnim izložbama u zemljii inostranstvu. Milan Blanuša je jedan od izuzetno istrajnih slikara koji je prešao drugi put - borbeni marš kroz slikarstvo: od haldne i otuđene nove figuracije sa prelaza šezdesetih u sedamdesete godine XX veka, preko tvrdih neoekspresionističkih - veoma "nemačkih" slika - post-punk ere tokom osamdesetih godina, do sasvim savremenog ciničkog medijski motivisanog slikarstva koje tradicionalnim tehnikama ( slike, Crteža, grafike, terakota skulpture ) provocira modele prikazivanja svojstvene urbanom popu ili svakodnevnom oblikovanju života u tranzicijskom društvu novog veka. Slika koja prikazuje njega produkt je potošnje, ona troši značenja i smisao slike/kipa na očekivanom mestu proživljenog i iskušanog oblika života među masovnim medijskim slikama koje konstruišu svakodnevnicu i ljudske individualne i kolektivne identifikacije u njoj. Blanušino slikarstvo je zato uslovljeno " ekonomijom želje" i, liotarovski rečeno, "libidonalnom politikom": tu jezici kao i slike kruže, prepliću se, ulančavaju se i gube u daljini i vremenu viđenog koje kao rebusobećava rešenje mada izmiče rešenju: poruci. Poruka je poslata delom, ali nije primenjena pogledom. Pogled je u međuodnosu gledanja objekta i ogledanja sopstvenog lika u figuri crteža ili figuri kipa.

Cile Marinković slikar, koji godinama stvara u Beogradui i Parizu i uživa međunarodnu reputaciju. Kritičari su njegovim platina prilazili sa različitih strana, trudili se da ih sagledaju na što orginalniji način, ali opšti je utisak da o njegovim delima nikada nije sve rečeno. Jedno je ipak sigurno. Marinković se doima kao slikar poslednjeg čina,magičnog i jezivog trenutka između noći svitanja, kada maske sa lica padaju ili, ispravnije rečeno, kada lica postaju maske.U Beogradu je završio Akademiju likovnih umetnosti 1972.god. a samo godinu dana kasnije postao je član ULUS-a. U Pariz prvi put odlazi 1977.god. kada dobija stipendiju " Moša Pijade". Već tada je na njegovim slikama bilo prepoznatljivoono o čemu i danas govorimo.Ugledni likovni kritičar Žan Leskur na njima otkriva"lavirint" u koji se pretvara svaki društevni kodeks i pravilo. Te slike su u isti mah i "rugalice" i tamna strana života obojena novom bojom, za koju je jedini sinonim-"uzbuđenje". Uopšte boja je od prvog trenutka shvaćena kao slikarevo ekspresionističko sredstvokao glavni junaksvakog platnakoji ne samo da oživljava već i daje smisao predstavljenoj sceni. A Ciletove slike se u najvećem broju slučajeva doživljavaju i čine kao scena, kao isečak iz života, stop-kadar akcije koja, iako "zamrznuta"i dalje traje.

Milena J N K Razotkrivanje unutrašnjeg glasa Milena Jeftić Ničeva Kostić (1943) diplomirala je na Akademiji primenjene umetnosti u Beogradu na kojoj je završila i postdiplomske studije. Studijski je boravila u Poljskoj, Parizu, Italiji, Americi, Stokholmu, Sidneju, Indiji… Samostalno je izlagala u Beogradu, Katovicama, Čačku, Ščećinu, Parizu, Novom Sadu, Ljubljani, Zrenjaninu, Sarajevu, Tel-Avivu, Baru, Anijaru (Švedska), Sremskoj Mitrovici, Euskirhenu (Nemačka), Kotoru, Budvi, Somboru, Sidneju, Herceg Novom, Subotici… Laureat je više nagrada među kojima su: Otkupna nagrada Muzeja savremene umetnosti, Oktobarski salon, Beograd, Sterijina nagrada, 27. Jugoslovenske pozorišne igre, Novi Sad, Velika nagrada Srbije, ULUPUDS, Nagrada Oktobarskog salona, Beograd, Nagrada za životno delo „Mali princ“ u domenu rada u dečjem teatru. Njena dela su u mnogim muzejima u Srbiji, u kolekcijama likovnih kolonija, u Gracu, Skoplju, Prilepu, Strumici, Atini…

Milivoje Stulovic Roden 27.01.1952. godine u Kraljevu. Zavrsio Skolu za primenjenu umetnost u Novom Sadu. Slikar i scenograf u Teatru Joakim Vujic u Kragujevcu. Clan ULUS-a. Izlagao na petnaest samostalnih izlozbi u galerijama sa umetnickim savetom (Beograd, Novi Sad, Kragujevac, Pristina). 1997. godine medunarodna izlozba, Sloven Gradec, galerija Ujedinjenih nacija ("Umetnik i urbana sredina") 1996, Oktobarski salon, Beograd, 1995,1996. god. Prolecna izlozba ULUS-a, Beograd. Izlagao na preko 100 zajednickih izlozbi sa clanovima ULUS-a u zemlji i inostranstvu. U Teatru Joakim Vujic izveo oko 150 scenografija. Nagradjen kao ucenik umetnicke skole u Frankfurtu na Majni. Pohvale i otkup za muzej na godisnjim izlozbama slikara Kragujevca. Ziri ULUS-a 1985. i 1987. godine. Born on 27 Jan 1952, in Kraljevo. Gradiate of the School of Applied Arts in Novi Sad. Painter and stage designer in the Theatre "Joakim Vujic" in Kragujevac. Member of ULUS. Exibited his works at fifteen solo exhibitions in the galleries of Belgrade, Novi Sad, Kragujevac, Pristina. 1997. international exhibition "Umetnik i urbana sredina" ("Artist and Urban Area"), Sloven Gradec, United Nations Gallery, 1996, October Exhi¬bition, Belgrade, 1995,1996, ULUS Spring Exhibition, Belgrade. Participated in over hundred group exhibitions of ULUS in the country and abroad. Made over 150 stage settings in the Theatre "Joakim Vujic" in Kragujevac. Awarded at Art School in Frankfurt. Recognized at annual exhibitions of Kragujevac painters, and won purchase award for the Museum. Member of jury of ULUS, in 1985 and 1987.

Rođen je 1938. godine. Likovnu akademiju u Beogradu završio je 1964. godine, Profesori na Akademiji bili su mu istaknuti jugoslovenski slikari: Milo Milunović, Đorđe Andrejević-Kun, Cuca Sokić, i Nedeljko Gvozdenović, u čijoj je klasi magistrirao 1967. godine. Posle uspešnih studija usledila su studijska putovanja: SSSR, Mađarska, Italija , Francuska i Holandija gde se zadržao duže vrermena slikajući holandske motive za poznatog nemačkog galeristu i kolekcionara F.Hermana. Za vreme boravka u Holandiji više puta je izlagao po privatnim galerijama. Njegove slike poseduju najpoznatiji kolekcionari u Holandiji, Belgiji, Italiji i Nemačkoj. Slike Kanjoša sa specifičnim likovnim izrazom i osećanjem za boju nalaze se u Evropi u zbirkama i kolekcijama privatnih galerista i kolekcionara. Kanjoš je slikar mediteranskog senzibiliteta. Na njegovim pejzažima, koji su jedan od osnovnih slikarskih motiva ovog umetnika, sve je u pokretu, malo šta je statično sve se uzavrelo komeša, kao na mediteranskom suncu. Njegovo slikarstvo, prevashodno naglašenim koloritom, ima svoje ekspresionističke pretke, recimo Milana Konjovića: ono stvaralački baštini i nadograđuje dati izraz, zalaže se za relativnu autonomiju slikarskog oblikovanja, pa će imati i svoje slikarske potomke. Zašto? Bez linije i boje koje su jezik slikarstva, slikarstvo je i nemo i gluvo i slepo. Da bi nešto uopšte i pretendovalo da bude umetnost, prvo mora da zadovolji tu činjenicu. Kanjoš poštuje jezik slikarstva i u okviru te dimenzije svoje umetnosti, on nastoji da ostvari estetski relativna dela. Ne poseže, dakle za vanumetničkim, najčešće ideološkim uslovljenim tzv. multimedijalnim projektima, recimo za bodyartom, konceptualizmom i sl. On svoja umetnička dela ne stvara, kontekstualizacijom predmeta potrošačke civilizacije, već ih oblikuje bojom, prostorno, svojom duševnomslikaarskom imaginacijom, kroz koje pejzaže, predstace mrtve prirode i portrete.

Miljan Vasiljević Rođen 1972. godine u Tuzli. Poičeo da se bavi slikarstvom u studiju Damira Savića. Od 1998. godine član slikarskog udruženja "Esnaf". Od 2002. godine živi i radi u Novom Sadu. Izložbe: Esnaf, Obedska bara, 1998. "Still Life", Praxis gallery, Toronto, septembar 2000. "Miniatures", Praxis gallery, Toronto, februar 2001. "Summer heat", Praxis gallery, Toronto, avgust 2001. Esnaf, Centro culturale la Rotonda di San Biago, Monza, Italy 2006. Galerija kulturnog centra Stara Pazova, oktobar 2007. Sa Esnofom izlagao u Beogradu, Novom Sadu, Zemunu, Subotici, Somboru, Vršcu, Bačkoj Palanci, Loznici., Šapcu, Bijeljini, Sremskoj Mitrovici. U njegovom slikarstvu idealno okrenutom tlu, atmosferi, topici, uočavaju se tri srodne tematske celine: pejzaži i vedute, klasične mrtve prirode galerijskog formata na kojima dominira voće i povrće našeg podneblja i konceptualno rešene mrtve prorode kamerne pojavnosti. Analizirajući osobenosti ovog celovito i skladno rešenog opusa uočavamo žitna polja, zatalasno more ravnice, salaše i detalje starih, baroknih gradova. U ovim delima sjedinjuje se genius loci, poetika prorode i romantički duh starine, trag vremena nenasilnog propadanja. Slikar se udaljava od prizora tako što fokusira neki detalj ili posmatra pejzaž iz žablje, tj.ptičje perrspektive. Umetnost je uvek distanca i svest o njoj. Iz donjeg rakursa ssagledane su i neke od mrtvih priroda kamernog fronta. One naglašavaju danas zaboravljeni estetski momenat ljupkosti, malog u malom, i obrnuto, monumentalnog u malom, delujući po svim zakonima magičnog realizma, verističkog zavođenja oka i Trompe l oeil iluzionizma. U ovom opusu materijalizacije i vešto postavljene kompozicije u u funkciji su buđenja neuporedivo dubljih sadržaja i likovno-estetskih vrednosti. Služeći se blow-uptehnikom uvećanja prizora, bliskoj fotografiji i filmu, znalački slikajući centrične kompozicije , jednostavne postavke, uravnoteženih i simetričnih planova, svetlo i senku, lihtere kao akcente, Vasiljević svoje mrtve prirode izdiže na viši vrednosni nivo. U njegovom slikarstvu poetičnost je ostvarena čulnošću i iluzijom mogućnosti dodira naslikanog (optika i haptika). Tu se i elementi složene likovne tematike kakva je slika u slici ili palimpsest kao detalj ili pozadina u slici...

Milorad Bata Mihailović rođen je u Pančevu1923.god. 1947. god.napustio je Akademiju i kao član Zadarske grupe i Jedanaestorice, svojim slikanjemje ubrzao razbijanje vulgarnogestetičkog ulitarizma koji je poricao pravo na individualni temperament, sintaksu i poruku. Gledan iz srpske perspektive, Mihailović je po fenomenologiji svoga prosedea jedini pravi naslednik Jovana Bjelića, Zore Petrović, Milana Konjovića i Ignjata Joba. Unutarnja duhovna koncentracija ispoljena u burnom ritmičkom gestu, brzo, zaneto koliko i pribrano - to je formula koju je u Beogradu, posle njegovog odlaska u Pariz, niko iz njegove generacije nije usvojio, sem delimično Bajić. Toj obnovljenoj i radikalizovanoj formi dao je Mihailović pečat svoga temperamenta i lirizma. Milorad Bata Mihailović stvara i obogaćuje svoje delo više od pedeset godina. Jedan je od onih aktera naše i evropske likovne scene druge polovine proteklog veka i nastupajućih godina ovog veka koji su svojom darovitišću i ogromnom energijom osvajali, istorijskim uslovima i političko-ideološkim procesima, stešnjeni prostor stvaralačke slobode i istovremeno gradil iveliki, vrednosno neporeciv umetnički opus. Mihailović je slikar koji bezmalo punih šest decenija stavara i opstaje na svetskoj umetničkoj sceni kao činilac klime i vrednosti onog procesa kojim se osmišljava duh vremena, profil savremenekulture i vrednosti jezika koji sintetički povezuje različite sadržaje savremenog sveta u simboličke predstave.

Nikada angažovan na eksplicitan način,nikada lako čitljiv niti sabijen u parole,ali uvek podsticajan i uzbudljiv kao slikar, Miloš Šobajić je jedno od najznačajnijih imena ovdašnje likovne scene koji je već u prvim fazama svog stvaralaštva zaslužio poštovanje cele Evrope. Miloš Šobajić je 1970. god. završio Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu, a u Pariz, u kome i danas živi i radi, otišao je samo dve godine kasnije.Ubrzo biva priznat za " najdragoceniju slikarsku elitu jugoslovenskih slikara". Izlagao je u Parizu, Njujorku, Los Anđelesu, Čikagu, Briselu, Ženevi, Baden Badenu,, Strazburu... Na prvoj grupnoj izložbi u Umetničkom paviljonu "Cvjeta Zuzorić" u Beogradu učestvovao je još kao student, 1969. god. Sredinom devedesetih zastupao je jugoslovensko slikarstvo na Bijenalu u Veneciji. U moru kritike, a reč je o stotinama bibliografiskih jedinica, vrlo upečatljiv sud koji se u istoj meri odnosi i na Šobajićeve slike a potpisuje ga Žeral Gasio Talaboa,baš povodom nastupa na venecijanskom Bijenalu: " Slikar pobede i čovekovog trijumfa nad mračnimsilama, nad pogrešnim ideolozima, nad lepljivišćuvremena, Šobajić nam donosi pomalo kiselu svetlost na ovaj svet, u isti mah definisanu i paradoksalnu misao, jedan živ i prijateljski pogled".

Momčilo Fundup, rođen je u Foči 1954. godine. Posle završene gimnazije, nastavlja školovanje na Akademiji Primenjenih umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Mome Markovića. Zatim odlazi u Bon i godinu dana usavršava slikarstvo gde, posebno u pastelu, dostiže savršenstvo. Skup predmeta koje Fundup slika ukazuje na promišljen izbor u kome može da lokovno materijalizuje i vizuelno ubedljivo ostvari svoju zamisao. Predmeti se na njegovim platnimamešaju i spajaju, nagomilavaju se kroz obrise ne uvek jasno islikanih kontura u nekoj vrsti raskošne, a sugestivno ostvarene atmosfere. U ovim slikama ima malo, relnim formama neispunjenih površina, sve je u znaki sadržajne punoće i oblika koji se pojavljujui nestaju u svojevrsnoj izmaglici, koji se kupuju u prostoru nestvarnog dosledno sprovedenog sfumata. Usmereni, pre svega , na motive koji kod gledaoca svojom reminiscencijom podstiču izvesnu nostalgiju, radovi Momčila Fundupa, čini se , nastupaju spontano kao neka unutarnja vizija ispričana osobenim načinom kazivanja u kojoj ima izvesne narativnosti ali i duha primeerenog svetu koja ga inspiriše.

Rođen je u Sarajevu 1937. godine. Diplomirao je slikarstvo 1961. godine na beogradskoj Akademiji likovnih umetnosti u klasi profesora Nedeljka Gvozdenovića. Objavio je veliki broj naslova, romana i zbirki priča. Autor je i velikog broja dokumentarnih filmova i televizijskih emisija, a po njegovim scenarijima snimljeno je nekoliko dugometražnih filmova (Bademi s onu stranu smrti, Banket (film), Valter brani Sarajevo, Džoli džokej, Kraj vikenda). Romani Una i Knjiga žalbi doživeli su ekranizaciju. Prevođen je na francuski, nemački, poljski, češki, bugarski, mađarski, slovenački i švedski jezik.