Zdravko Joksimović (1960) diplomirao je i magistrirao na Fakultetu likovnih umetnosti u Beograd, u klasi profesora Nikole Jankovića. Od 1992. godine radi u vajarskom odseku FLU. Samostalno je izlagao u Beogradu, Kragujevcu, Barseloni, Čačku, Banjaluci... a kolektivno u Murskoj Soboti, Ljubljani, Beogradu, Apatinu, Lisabonu, Parizu, Zagrebu, Gracu, Budimpešti, Novom Sadu, Vršcu, Bratislavi, Solunu... Laureat je više nagrada. Za razliku od korišćenja vizuelnih umetnosti kao ilustrativnog korelata verbalne simbolike, Joksimovićeva umetnost koristi jezik, njegove paradokse, ali i jegovu poetiku, da bi uspostavila specifičan model čitanja sklupture uvekzasnovan na samoj materijalnosti kao osnovnom sredstvu izražavanja. Joksimovićev materijalizam nije povratak" istine u materijalu", već otkrivenje "neistine", obmane u materijalu, odnosno obmane koja se uparavo nalazi u jeziku i našim sposobnostima čitanja. Joksimović koristi dualizam reči i predmeta za otkrivanje različitih funkcija predmeta, u traganju za značenjem kroz upotrebu u njenim kontekstima: " Dingspiel" kao vitgenštajnovski "Sprachspiel".

Željko Đurović Rođen je 12. decembra 1956. godine u Danilovgradu, gde je završio osnovno i srednje školovanje. Studije slikarstva, kao i postdiplomske studije završio je na FPU u Beogradu u klasi prof.V. Todorovića. Bavi se crtežom, slikom i grafikom. Živi i radi kao slobodan umetnik. Član je ULUS-a i Wx-libris društva Beograd. Izoštreni nagon umetnika daje njegovim probuđenim čulima zvuke i mirise sveta. Njegovo oko zapaža žiličaste slojeve predela a njegova se duša snažno saobražava sa kosmičkim uticajima koje jedino on prima. Upoznat sa ovim imenantnim silama, slikar Željko Đurović ume da opaža i prevodi simboličke vrednosti grijerskog pejzaža. Brda je prekrio travama koje mirišu na peruniku, a njegova planina, koja je dobila ulogu zlatne pokaznice, uzdiže grad kao hostiju. Umetnikova neodoljiva želja je crvena. Sparujući Vatru i Vodu, on svoj čin uranja u damaranje krvi koja spaja muško i žensko načelo. Mars, gospodar ovna, svojim plamenim rogom orvara ciklus životnog elana. Glasnik bogova, ždral započinje spiralu života u stalnoj ekspanziji. Njegov kljun upija odbleske ogledala oivičenog vodenim biljkama. Žensko telo kao strela zateže purpurni luk. Usmerena ka plavetnilu, žena je gospodarica sadašnjosti jer se u njenoj ruci presijava prvobitno jaje. Prekrivena je ljuskama, a njene noge bez žaljenja guraju u stranu drago kamenje koje se tu stvara i gole kosti mrtvih. Na granicama vremena, oko njenih bedara od ametista nadiru izvori budućnosti i izdišu talasi prošlosti.

Željko Paunković Rođen u Sremskoj Mitrovici 1975. godine. Diplomirao na Višoj školi likovnih i primenjenig umetnosti u Beogradu, apsolvent Akademije SPC za umetnost i konverzaciju u Beogradu. Učesnik je više grupnih izložbi, član je Udruženja likovnih umetnika Esnaf. Živi i radi u Sremskoj Mitrovici. Njegove slike zrače lepotom slikarske materije, čistotom jezičkih likovnih sklopova, finim ritmovima i kolorističkom harmonijom. Inspirisane prirodom i nadahnute ljubavlju prema vrednostima starih majstora klasičnog slikarstva, ove slike održavaju i jednu dragocenu jezičku kulturu bez koje nema vrednosno dovršenog dela. Možda je pomalo neobično i za naše vreme sasvim netipično da se jedan mlad slikar odupre agresivnim, kantraverznim i ideološki ogoljenim pravilima postmoderne i da u svoj likovni program uvede ideju kontinuiteta onih vrednosti koje su stvarane epohama velikih majstora velikih stilova. Isto tako može izgledati neobično i to što se paunković odriče eksperimenata sa neizvesnim rezultatima. Umesto toga, on istražuje slojevite strukture samog likovnog jezika, značenje i smisao figure i prostor predmeta i njegovih oblika u kontekstu jednesložene likovne činjenice koje nazivaju slikom. Predeli koje on slika kao da su nastali u nekom drugom, dalekom svetu, pomalo obojeni romantikom, iako su realizovani gotovo realističkim postupkom. To je nostalgična slika prirode, zemlje, šuma, polja, voda i neba, slika koja odiše spokojem i tišinom. U njoj nema drastičnih deformacija i ekspresionističkih nemira: sve vuče na traženje između prirode koja je pred slikom i prorode koja je u slikaru. Iz te ravnoteže rađa se harmonična priroda slike. Ne znamo da li će Paunković ostati veran svojoj mladalačkoj ljubaviu, ali - način na koji on ulazi u smisaoni prostor slike, obećava izvesnu doslednost. Možda tom uverenju ide u prilog i činjenica što je Paunković studirao na Akademiji SPC za umetnost i konverzaciju u Beogradu. On je tako savladao duh, materiju i tehnologiju ikonopisa, posebnu pažnju posvećujući mazaiku i ikoni. Stoga je sasvim logično što njegovo opredeljenje za vizantijsko-srpsko nasleđe čini uverljiv deo njegovog slikarskog bića koje žudi za čistotom i duhovnom punoćom. To svojstvo u tematskom i stilskom, formalno-jezičkom smislu, svetovno i sakralno, u stvaralaštvu Paunkovića predstavlja mogući uvod u njegovo docnije slikarsko stvaralaštvo.

Živko Đak je rođen u Beogradu 1942. godine. Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1967. godine. Usavršavao se na Central School of Arts 1969. god. u Londonu. Godine 1970. završava postdiplomske studije na ALU u Beogradu. Član ULUS-a od 1968. godine. Studijska putovanja: Italija, Velika Britanija, SR Nemačka, Austrija, Češka, Slovačka, Rusija,. Redovni je profesor u penziji. Član Akademije nauka i umetnosti Tomaso Campanella u Rimu. Već više od četrdeset godina on istražuje i utvrđuje elemente jednog jezika kojim stvara svoje slike i grafike, jezika koji se od početka ukazivao kao originalna semantička i formalno-jezička jedinicanaše savremene umetnosti. Njegov njnoviji ciklus minijaturnoh slika svojevrsna je sinteza svih njegovih likovno-poetičkih, konceptualnih i idejno estetskih istraživanja. Imaginarni pejzaži, rasprostiti između mora i neba, naseljeni su erotizovanim aktovima (nimfama), lađama i belim jedrima, dirižablima, biciklima i plažama, konjanicima iz bajke. Živko Đak i ta odrednica stoji uprkos činjenici da je on jedan od najdoslednijih i likovno najspecifičnijih naših grafičara od polovine sedamdesetih godina prošlog veka do danas. On je slikar svojim bićem, mišljenjem, odnosno prema umetničkom jeziku i prema životnoj stvarnosti kojom se inspiriše. On je dakle, slikar koji svoj opus gradi na dva paralelna medija-slikarstva i grafike. Tu njegovu osobinu uočio je još davne 1969. godine kritičar Pavle Vasić: "Đaka privlači osobito tehničko majstorstvo, kopje se najblje ispoljava u kolorističkim akordima, zvučnim i intezivnim, kao da su postavljeni sa ciljem da se takmiče sa slikarstvom". Đak ne samo da slikarski misli, već na taj način posmatra i celokupnu ikonosferu kojom se inspiriše. Svaki oblik, svaka figura, svaki predmet u kompoziciji transponovani su u neki maštoviti kompozicioni red kojim se uspostavlja autonomna stvarnost slikanog prizora.